Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman novel Chapter 41

Pagkatapos ng kanyang pumalpak na apela, napilitan si Madeline na tanggapin ang hindi kapanipaniwalang sitwasyon.

Tatlong taon.

Tumawa siya nang mapait.

Hindi pa rin niya alam kung mabubuhay pa siya hanggang sa ipanganak ang kanyang anak.

Hindi sinabi ni Madeline sa officer ang kanyang pagbubuntis. Hindi niya nakalimutan kung paano siya pinagbubugbog noong sinabi niya ito.

Subalit, naroon pa rin ang kanyang kinakatakutan. Sa gabing iyon, binugbog si Madeline ng isang grupo ng mga kalbong preso.

Walang lakas na lumaban si Madeline. At higit pa roon, pinapahirapan rin siya ng kanyang tumor. Nagsimula siyang mangingig sa sakit.

Wala siyang magawa kundi mamaluktot para hindi nila masipa ang kanyang tiyan.

Minsan ay nangyayari ang ganitong sitwasyon. Buti na lang at hindi nila tinatamaan ang kanyang tiyan.

Sinumbong na ito ni Madeline ng ilang beses, pero walang nangyari.

Sa bawat gabi ng kawalan ng pag-asa, nagkikiskisan ang mga ngipin ni Madeline sa sobrang sakit. Nakakaligtas lang siya pagkatapos niyang isipin ang buhay na nabubuo sa kanyang sinapupunan.

'Jeremy, napakasama mo.

'Inakala ko na magiging masaya ka kagaya ko noong nagkita tayong muli. Pero, ako lang pala ang obsessed sa loob ng 12 years…'

Kahit na may sinabihan si Daniel na bigyan siya ng gamot para paginhawain ang sakit sa kanyang katawan, pakiramdam pa rin ni Madeline ay lalo siyang nanghihina. Mayroong ilang beses na pakiramdam niya ay hindi na niya kaya, pero ang tanging nagbibigay liwanag sa kanyang madilim na mundo ay ang kanyang anak.

Halos magsa-sampung buwan na ang kanyang anak. Dahil malapit na ang kanyang due date, mas lumakas ang intensyon ni Madeline na mabuhay.

Dumagundong ang kulog sa gabi ng umpisa ng tag-araw.

"Sabi ni Mr. Whitman ay ibabaon ang bastardo mong anak kasama ng namatay na anak ng pinakamamahal niya. Madeline, 'wag mo kaming sisihin. Ginagawa lang namin ang trabaho namin."

Ang pinakamamahal niya...

Ginagawa lang ang kanilang trabaho...

Pumikit ang mga mata ni Madeline sa pagod. Tumulo ang luha mula sa gilid ng kanyang mga mata.

Ililibing ang kanilang anak sa tabi ng bastardong anak ni Meredith sa ibang lalaki. Nakakahiya ba iyon o nakakalungkot?

Sa sumunod na araw, tumayo si Madeline mula sa lapag at nanghingi ng tulong habang tinitiis ang mahapding sakit. Nahanap niya ang officer at nagsabing, "Kagabi, pinilit akong manganak ng ilang tao at tumakas kasama ang anak ko pagkatapos kong manganak."

Nagtatakang tumingin kay Madeline and officer at nagtanong, "Buntis ka?"