In A Town We Both Call Home novel Chapter 22

MAINGAT na lumapit si Lea sa nakadapang anak habang natutulog. Nasa tabi nito ang mga lapis at sketch pads nito. Mukhang nakatulugan na nito ang pag-drawing. Naupo siya sa kama nito at kinuha ang sketch pad na pinakamalapit rito. Ililigpit niya na sana iyon nang mapatitig siya sa papel. Natigilan siya nang makitang ang mukha niya ang nakaguhit roon.

Janna can draw really well. Buhay na buhay ang ngiti niya doon. Sa ibaba niyon ay may nakasulat na ‘I miss you, Mommy’.

Namasa ang mga mata ni Lea. Bakit ba paulit-ulit niyang ipinaparanas sa anak ang naranasan niya sa ama nito? Naalala niya noong mga panahon na nagkikita sila ni Jake pero nami-miss niya pa rin ito. Because their connection was no longer there. And that was hard. Pero heto at pinaranas niya pa ang kahirapan na iyon sa anak. Iyon na yata ang isa sa pinakamasakit na bagay na maaring maranasan ng isang ina. Ang masabihan niyon ng anak lalo na kung sa iisang bahay lang kayo nakatira, nag-uusap kayo at nagkikita pero iyon pa rin ang nararamdaman ng anak.

Napahugot si Lea ng malalim na hininga bago niya binuklat ang sketch pad ni Janna. Naroroon rin ang mukha ni Timothy. Nakaguhit rin doon ang masayang mukha nilang mag-asawa. Marami rin silang mukha roon ni Timothy pero walang nakaguhit roon ni isa na kumpleto silang tatlo, na isinali ni Janna ang sarili. Samantalang noong maliit pa ito, kahit human stick lang ay ipipilit pa rin nitong gumawa basta makumpleto lang ang family drawing daw nila.

Ang sumunod na tiningnan ni Lea ay ang iba pang sketch pad ng anak. Nasorpresa siya nang mabuksan ang isang buong ganoon na puro ang mukha nila ni Jake ang laman. Bago lang iyon. Nasisiguro niya. Dahil ilang buwan pa lang simula nang iregalo ni Jake ang sketch pad na iyon sa anak. Iba’t ibang facial expression nila ng ama nito ang naroroon. May nakangiti, nakakunot ang noo, salubong ang mga kilay, nakatanaw sa malayo at meron ding malungkot at… lumuluha.

Pero sa mga sumunod na pahina ay ang mukha na nilang tatlo ang nakaguhit. Puro mukha na nila ang mga naroroon at sa bawat ibaba niyon ay parating may caption.

I miss my real parents. I miss my real Daddy. Ilan ang mga salitang iyon sa mga nakalagay roon. Sa dulo ng sketch pad ay sulat na lang ang nakalagay.

Daddy Tim was the best daddy in the world. He was so good to me. But I still miss my real Daddy. And when I miss him, I can’t help but be hurt and hate him. Because we could have been a happy family if only he didn’t hurt Mommy. Masaya ako kay Daddy Tim pero madalas feeling ko, mas masaya sana kung si Daddy Jake ang kasama ko. He’s not the best Daddy. He makes mistakes. But I love him. I know he loves me, too. And I feel like Mommy and I could have been happier with him.

Parang napasong nabitiwan ni Lea ang sketch pad sa nabasa. Ngayon ay alam niya na kung bakit ganoon na lang kalamig noon ang trato ng kanyang anak sa ama nito. Mabilis na ibinalik niya ang sketch pad sa kama bago lumabas na ng kwarto ng anak.

She needed time to think. Pero si Jake naman ang sumunod na sumalubong sa kanya. Dala na nito ang mga maleta nito.

“Hindi ako aalis dahil sumusuko na ako.” Agad na sinabi ng binata. “Aalis ako dahil lalaban ako. Lalaban pa ako. You told me to leave if I push through this. So, here I am. “Matipid na ngumiti ito. “I will fight for what I feel, Lea. Maghihintay ako hanggang sa dumating ang araw na handa ka nang tumanggap ng tenant sa puso mo. Naiintindihan kong napagod ka na dahil sa paglaban mo noon. Kaya sa pagkakataong ito, ako naman ang lalaban… para sa ating tatlo. I will do all the fighting this time.”

Sumasakit ang ulong napahawak si Lea sa kanyang noo. “Jake-“

“Almost three years ago, you let me go. And again, I understand. But Lea, if love for you meant letting go then, I’m sorry.” Determinadong tumitig sa kanya ang binata. “Because now, for me, it means holding on.”

“I’VE packed your lunch. Ipinagluto ko kayo ni Janna. Tara, kain na tayo.”

“Goodness,” Napahawak si Lea sa kanyang dibdib sa pagkasorpresa nang ang mukha ni Jake ang bumungad sa kanya pagbukas niya ng pinto ng kanyang kwarto. Mayamaya ay nagsalubong ang mga kilay niya. “Ano’ng ginagawa mo rito?”

Matamis na ngumiti ang binata. “Ipinaglalaban ka.”

“What? ‘Di ba umalis ka na kahapon?”

“Oo. Pero bumalik ako kaninang madaling-araw para magluto. Gaya nang dati. Hindi ko naman pwedeng pabayaan ang reyna at prinsesa ko. Habang hindi mo pa kayang makipagtunggali sa kalan at sandok, ako na muna. Sabi ko naman sa ‘yo. I will do all the fighting this time.” Kinindatan siya ni Jake. “My skills are improving, honey. You should have breakfast with me and Janna. Kahit ngayon lang. Tinawagan niya ako kagabi. Nabanggit mo raw na babalik ka na sa trabaho ngayong araw kaya ipinaghanda kita ng packed lunch.” Inilahad nito ang isang palad sa kanya. “Tara na sa kusina?”

Hindi sumagot si Lea. Mauuna na sana siya sa paglalakad nang mabilis na pigilan siya ng binata sa braso. “Ano na naman?”