Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman novel Chapter 9

Hindi maganda ang pakiramdam ni Madeline tila ba hinihiwa ang puso niya ng ilang libong kutsilyo. “Jeremy, nagsasabi ako ng totoo!”

“Para sa akin, wala nang mas mahalaga kaysa sa nararamdaman ni Meredith. Ano bang basura ang pinagsasabi mo?”

Hindi makapaniwala si Madeline sa sinabi nito. Dire-diretso itong sumaksak sa puso niya na bang isang matulis na sandata.

Sa kanya, hindi mahalaga ang katotohanan. Ang mahalaga sa kanya ay si Meredith at wala na siyang paki sa iba.

Lumubog ang puso niya na para bang isang bato. Tila ba nawala ang lahat ng kanyang pag-asa sa lalaking ito.

Ngumiti si Madeline nang malungkot at sinabing, “Sige, hihingi ako ng tawad.”

Tiniis niya ang sakit ng kanyang katawan at agad na yumuko upang humingi ng tawad kay Meredith.

Nakita niyang suminghal si Meredith. May matagumpay na ngiti ang nakadikit sa mukha nito.

Hindi niya talaga akalaing walang paki si Jeremy sa katotohanan para lang kay Meredith. Ang tanging dahilan ay ang pagmamahal niya rito. Masyado niyang mahal si Meredith.

Sa mga sumunod na araw, hindi na naman nakita ni Madeline si Jeremy.

Gusto niyang maghanap ng trabaho para sumigla naman siya; ayaw niyang sirain ang sarili niya dahil hindi na siya mahal ni Jeremy.

Nag-aral si Madeline ng jewelry design at grumaduate rin naman siya ng may karangalan. Kaya, nagpadala siya ng isang resume online, at makalipas ang ilang sandal, dalawang kompanya ang agad na inimbitahan siya para sa isang interview. Matapos pagkumparahin ang dalawa, pinili niya ang mas malapit sa bahay nila.

Akala niya magagamit niya ang kanyang trabaho para hindi maabala, subalit naiisip niya pa rin si Jeremy.

Kahit malaki ang galit nito at pagkaaway sa kanya.

Malamig nang bahagya ang mga gabi sa taglagas, kaya maagang umaalis ang mga empleyado pauwi. Sa kabilang banda, nanatili naman si Madeline sa opisina nang mag-isa para tapusin ang kanyang trabaho.

Kahit naman umuwi siya, mag-isa pa rin siya. Kaya, dito na lang muna siya para magtrabaho.

Halos 10:00 na ng gabi at nagugutom na si Madeline.

Hinawakan niya ang kanyang tiyan at naalala niyang may dala-dala na siyang bata. Sa isang bigla, nakaramdam siya ng saya.

Nang paalis na siya, biglang tumunog ang kanyang cellphone.

Napatalon ang puso ni Madeline, at saka niya kinuha ang cellphone nang nagmamadali.

Itinapon ni Madeline ang baso niya at natumba siya kay Jeremy. Isinukbit niya ang kanyang mga braso sa leeg nito at inangat ang kanyang mapulang mukha para tignan siya.

“Jeremy, hindi ko hahayaang mapunta ka sa ibang babae. Kung may kailangan ka, andito naman ako. Ako ang asawa mo!”

Sasabihin niya na sana ang lahat. Gamit ang mababang boses, may sasambitin sana siyang hindi niya pa nababanggit dati.

Mahal siya ni Madeline. Sagad hanggang sa buto. Kaya niyang itapon ang lahat ng kanyang dignidad at yabang para sa lalaking ito.

Nainis si Jeremy at tinulak siya sa pandidiri.

Ganoon pa man, dikit nang dikit si Madeline. Tinapon niya ang kanyang sarili sa lalaki at sinimulang hubaran ito. Sunod, inangat niya ang kanyang ulo at sinubukang halikan ito.

Naamoy niya ang pabango nito. Ito ang pabangong gamit ni Meredith.

Ganoon pa man, pinuwersa niya ang kanyang sarili na huwag pansinin ang pabango nito at patuloy na kumilos sa ganitong paraan.

Siguro ito na ang huling pagkakataon niya upang makakuha ng kaunting pagmamahal. Handa siyang maging pinaka-walang kwenta at pinaka-walang hiya para rito. Gusto niya lamang ng kakaunting magagandang alaala bago siya umalis…