In A Town We Both Call Home novel Chapter 15

“THANK you not just for tonight, Tim. But for everything.”

Ngumiti si Timothy kay Lea nang makita ang sincerity sa mga mata nito. Kahit kailan talaga ay napakadali nitong basahin. Marahang hinila niya ang dalaga palapit sa kanya at hinagkan sa noo.

Bago niya nakilala si Lea ay wala siyang ginusto na hindi niya nakuha. Sa bawat gagawin niya ay sinisiguro niyang nananalo siya. Na nagtatagumpay siya. Ganoon rin pagdating sa babae. Kapag may nagugustuhan siya ay nakukuha niya. Wala siyang pakialam sa kung paano mang paraan makuha ang gusto. Ang mahalaga ay makuha niya.

But meeting Lea changed him. At kusa niyang niyakap ang mga pagbabagong dinala nito sa buhay niya. Ito ang nag-iisang babaeng hindi niya nakuha. Hindi na siya gumawa ng paraan para makuha ito. Dahil duda siya kung… magpapakuha nga ba ito. Nakuntento na siyang maging sandalan ni Lea sa pagdaan ng panahon. Nakuntento na siya sa kung ano ang kaya nitong ibigay. For the first time, he didn’t care about his ego, his heart, or his self. All that mattered to him was the happiness of this very beautiful lady in front of him.

Yes, she was very beautiful. If only Jake would see that.

Hindi gaya ng inaakala ni Lea ay si Timothy ang mas natututo rito. Siya ang natuturuan nito. Sa pagdating nito ay mas nagawa niyang pahalagahan ang salitang pagmamahal. Noong una ay inakala niya pang dala lang ng simpatya kaya niya inilapit ang sarili rito. Dahil unang paglabas pa lang nila ay natuklasan niya nang iba ang itinitibok ng puso nito.

Nang si Timothy pa ang nagkataong maging doktor ni Lea, dapat ay iniwasan niya na ito. Because she scared him. She made him feel more than compassion towards his patients. Pero hindi niya napigilan ang lumapit rito. Dahil hindi niya kayang makitang nag-iisa ito. All he knew back then was that he needed to be there for her. But that need turned out to be something he never expected.

He fell in love with her.

Sampung taon na rin simula nang mahalin ni Timothy si Lea. Masaya ba siya? Oo. Masaya siyang natutulungan ito. Masaya siyang siya ang nasasandalan nito. Masaya siyang nakikinig rito. Masaya siyang nagmamahal rito. Nawawala lang ang saya na iyon sa tuwing nakikita niyang nasasaktan ito. Sa tuwing mas lumalamang ang kagustuhan niyang sugurin si Jake at suntukin kapag umiiyak na ang dalaga.

Nakuntento na si Timothy na manahimik. He stayed by her side for years. Wala siyang hininging kapalit. Ang mga pagpapayo niya pa nga ay may kinalaman lahat sa pagkakaayos ng pamilya ni Lea. Dahil gusto niyang matupad ang pangarap nito at ni Janna na para niya na ring tunay na anak. Gusto niyang mabuo ang pamilya ng mga ito. Dahil napakahirap na unahin ang sarili niyang kagustuhan, ang sarili niyang nararamdaman pagdating sa mag-ina, sa mag-inang kung tumitig sa kanya ay para bang napakabuti niyang tao. Kaya naman ginusto niyang panindigan iyon: ang pagiging mabuti.

Dahil ang pagmamahal na totoo, na-realize ni Timothy, ay nagbibigay. Hindi pala iyon give and take. Dahil hindi ito nag-iisip ng anumang matatanggap. It’s give and give. At kung mabigyan ka rin o makatanggap ka rin sa dulo, bonus na lang siguro iyon.

“May you be loved this time, Lea.” Pabulong niyang sinabi. “Because you deserve it so much.”

Ngumiti lang ang dalaga bago nagpaalam na sa kanya. Pumasok na ito sa gate. Palapit na sana siya sa kotse niya nang mapansin niya si Jake na palapit rin sa kanya. Gaya nang dati ay makulimlim ang anyo nito. At magandang sign iyon kahit paano para sa kanya.

“Mukhang napapadalas na ang pagdalaw mo rito, pare. Pero hindi naman na kailangan. Dahil nandito na ako. Nandito naman ako.”

Ngumiti si Timothy kahit ang una niya sanang gustong gawin ay suntukin ang lalaki. “Don’t ever make Lea feel lonely again, Jake. Dahil isang-isa na lang, eeksena na ako. At hindi ako nagbibiro.”

Nagtagis ang mga bagang nito. “Pinagbabantaan mo ba ako?”

“Of course not. Sa maniwala ka man o sa hindi pero gusto kong maayos n’yo ang pamilya n’yo. As Lea’s most trusted friend and as someone who stayed by her side for the past ten years, I’m giving you another chance to make things right.” Tinapik ni Timothy si Jake sa balikat bago niya ito nilampasan. “Bihira akong magbigay ng pagkakataon. Kaya sana ‘wag mong sayangin.”

“Damn you.” Narinig niyang sinabi ni Jake nang pasakay na sana siya sa kotse.

Nilingon niya ito. “You can curse me all you want and I don’t mind. I’ve been doing that to you for ten years anyway.”

Nang mapagod ay huminto si Lea sa namataang playground. Wala sa loob na nahiga siya sa damuhan roon at hinihingal pa ring pumikit. Gustong-gusto niyang sumubok kay Jake. Pero nag-aalala siya. She had already lost so much by loving him. Nawala ang mga magulang niya. Nawala ang katauhan niya, ang pagiging si Lea niya. Nawala ang pride niya. Yes, she gained Janna. Pero kahit ito ay muntik na ring mawala sa kanya. Nag-aalala siyang kapag ibinuhos ang lahat ng nararamdaman ay mas malaki ang susunod na mawawala sa kanya.

Hindi nagtagal ay nakarinig si Lea ng mga kaluskos. Pero hindi siya nagmulat. Dahil nalalanghap niya ang pamilyar na swabeng pabangong iyon, ang pabangong paborito niya pa rin hanggang ngayon. Mayamaya pa ay naramdaman niya ang pagtabi ng nagmamay-ari niyon sa kanya.

“Every single day, I watch you and Janna and I couldn’t help but regret. Nasa iisang bahay tayo, oo, pero may mga oras na pakiramdam ko ay ang layo-layo nyo. You have this strong bond with each other and I couldn’t get inside that bond. Hindi ko alam kung maniniwala ka pero… nasaktan ako noong araw na hindi mo tanggapin ang proposal ko. I felt like the biggest jerk on the planet. I… I felt so damn worthless. Hindi ako pumasok sa relasyon sa nakaraang mga taon dahil hindi ‘yon mawala-wala sa isip ko.

“I met Diana and yeah, I fell for her. But still, that worthlessness feeling remained inside me. Nang nagpo-propose ako sa kanya, ang rejection mo ang naiisip ko. Nang tanggapin niya naman iyon, saka naman ako nag-alinlangan. I couldn’t protect you and Janna. I always bring pain to the ones I care about. Paano kung masaktan ko rin siya? And when we get there at the church on my wedding day, I was agitated. Pero hindi ko iyon maamin noon sa sarili ko. I saw Diana having second thoughts and so was I. Your face kept popping in my head for reasons I couldn’t understand. And I kept hearing Janna’s voice calling out to me. Para akong mababaliw.”

Nagmulat si Lea at humarap kay Jake. Gaya niya ay nakahiga rin ito sa damuhan. Naabutan niya itong nakatitig sa kalangitan. There was sadness in his eyes. And pain, too. Mga bagay na araw-araw ay nasisilip niya sa sariling mga mata sa tuwing humaharap sa salamin at sa mismong mga mata ng anak na sa batang edad ay natututo na ring magtago ng emosyon. Dahil parati nito iyong pilit na itinatago sa kanya. Alam niyang sa kabila ng kasiyahan nito ay may bahagi pa rin ritong nalulungkot. Dahil hindi pa sila nabubuo nang husto.

Ano nga bang dapat na gawin kapag parang ang buong pamilya na ang nasasaktan? They’ve been hurting for quite a while now. Ang pagkakaiba nga lang ngayon ay magkakasama na silang nasasaktan. Pero kapag pinaalis niya na ba ang dahilan ng sakit na iyon, mawawala kaya ang sakit? O lalong madaragdagan?

Napakahirap din talagang maging ina. Napakahirap magdesisyon. Dahil may iba pang buhay na nakasalalay sa desisyong iyon.

“And while she was walking down the aisle, I had these sudden thoughts in my head. Naisip ko, paano kaya kung ipinagpilitan ko pa rin ‘yong sarili ko noon sa ‘yo sa kabila ng pagtanggi mo? Paano kung tayong dalawa kaya ang ikinasal? Ano kayang mangyayari? When Alexis came, tiningnan ko si Diana. I saw something in her eyes despite of her shock. I saw… hope. Hope of being saved. And then came you and our daughter.” Noon humarap sa kanya ang binata. Ngumiti ito. “And I thought, there goes my own salvation.”

Natulala si Lea. Sa kauna-unahang pagkakataon, tuluyang umahon ang pag-asa sa puso niya.