In A Town We Both Call Home novel Chapter 17

ILANG oras nang nakayukyok si Lea sa manibela pero hindi niya pa rin malaman ang gagawin. Nasa tabi niya ang anak na gaya niya ay tahimik lang. Nang magising ito na wala na ang ama noong nakaraang mga araw ay hindi na ito nagtanong pa na hanggang ngayon ay ipinagpapasalamat niya.

Napakarami nang nangyari sa buhay nilang mag-ina sa loob lang ng halos isang linggo. Nag-resign na siya sa trabaho. Ipinagbili niya rin ang bahay niya. Mabuti na lang at may dati siyang kliyente na noon pa ay interesado na sa design niyon. Dahil milyonaryo ang nakabili ay hindi na siya gaanong nagkaroon pa ng problema sa transaction. Mabilis na naisaayos ang mga papeles. Money had always served its purpose when it came to those things. Noong nakaraang araw lang sila nakaalis ng bahay na iyon kaya sa hotel sila tumuloy ng anak. Pakiramdam niya ay tuluyan na siyang mawawala sa sarili kapag nanatili pa siya sa bahay na iyon. Ang ibang mga gamit roon ay ipinagkatiwala niya na sa bagong may-ari.

A day after Jake left, Lea went to the nearest parlor. Pinalagyan niya ng highlights ang buhok niya. Namili rin siya ng mga bagong damit at gamit. It was supposed to be an accomplishment. Pero wala na siyang makapa sa puso niyang kahit na ano. Nakakamanhid din pala ang pagmamahal. Parang sa sobrang pagmamahal, wala na siyang maramdaman. Sa lahat ng iyon ay nanatiling tahimik lang ang anak.

Inayos na rin ni Lea ang mga dokumento ni Janna sa eskwelahang pinapasukan. Nag-usap na sila. Gusto niya itong i-transfer sa ibang eskwelahan lalo na at plano niyang lumipat ng tirahan at gaya nang nakaraang mga araw ay tumango lang ito.

Pero hindi niya alam kung saan pupunta. Iyon ang problema. She was desperate to be away. But she had no place to go.

And she badly needed her parents. She had always needed them. Dahil hindi niya na alam ang gagawin. She felt like a complete failure. Nanliliit na rin siyang humarap sa anak.

Mariing nakagat ni Lea ang ibabang labi bago unti-unting nag-angat ng ulo at nilingon ang anak. Nahuli niya itong mabilis na nagpapahid ng luha. She felt all the more wasted. Ni hindi niya makuhang i-comfort si Janna. She was a mother now. Iyon ang paulit-ulit na ipinapaalala niya sa sarili sa loob ng nakaraang mga taon. She had to fight. She had to be strong because she was a mother now.

Pero paano ba kapag naubos na rin ang lakas ng isang ina? Saan ba ito pwedeng kumapit? Paano ba kapag natatakot na rin ang isang ina? Paano ba kapag naliligaw na rin ng landas ang ina?

Sana ay pwede niyang sabihing ‘time-out’ na muna. Dahil hindi niya na kaya.

“I’m sorry, Janna. I’m sorry.” Punong-puno ng pagsisising bulong ni Lea. “Do you hate Mommy now? Because if you do, I will understand. Because right now, I hate myself, too. I’ve always wanted to be the best mother for you but I always fail.” Pumiyok ang boses niya. “I’m sorry that I can’t be the mother you hoped for me to be.”

“You… are the best mother in the world, Mommy.” Namamasa rin ang mga mata na sagot ng kanyang anak. Agad na pinunasan ni Lea ang mga pumatak ring luha nito. “And I love you. I love how you still read me fairy tales every night even when your own king is missing. I love how you wipe my tears even when you couldn’t wipe yours. I love how you cook for me even when you’re busy. How you comb my hair, how you still smile even when you’re sad. I love that you’re my Mommy. And right now, even if we seem lost,” Napalingon si Janna sa paligid. “I love that we’re lost together. Wala akong fears. Because I’m with you, Mommy.”

Natigilan si Lea. Lumuluhang niyakap niya ang kanyang anak. Masarap pa rin pala ang maging isang ina. Ilang sandaling nanatili lang sila sa ganoong posisyon. Naghiwalay lang sila nang makarinig sila ng sunod-sunod na katok sa bintana ng sasakyan.

Pagharap niya roon ay napalunok siya nang makita ang mukha ng mga magulang. Dahil hindi tinted ang salamin ng kotse niya ay malinaw sila nitong nakikita ng kanyang anak. Agad na lumabas siya ng sasakyan. Pero bago iyon ay pinakiusapan niya na muna ang anak na huwag na munang bababa.

Nang makaharap na ang mga magulang ay agad na lumuhod si Lea sa harap ng mga ito. Inabot niya ang kamay ng mga magulang. “Alam ko po na hindi ako naging mabuting anak. Nagkamali ako. Patawarin n’yo po ako. For the past years, I thought you hated me. Pero ngayong isa na akong ina, na-realize ko na ang mga magulang, hindi pala totoong nagagalit sa anak nila. Sumasama lang ang loob nila. And they worry. They’re just as scared as their children most of the times. But they don’t show it. Because they are trying to be strong. And they really have to be.”

Bahagyang humigpit ang pagkakahawak ni Lea sa mga kamay ng mga magulang. “Isa na akong ina. At nasa kotse po ang anak ko. Pero lumalapit po ako uli sa inyo ngayon hindi bilang ina. Kundi bilang anak. Nay, Tay, nanghihina po ako. Sobra. Pwede po bang makahingi ng kahit kaunting lakas? Kahit ngayon lang po.” Napayuko siya habang patuloy sa pagmamakaawa. “Pagkatapos nito, hindi n’yo na po ako makikita. Pangako. I just need the strength that I know only both of you can give me. So I could pass that strength to my daughter later on. She needed one, too. Wala na po kasi akong maibigay sa kanya. Ubos na ubos na po ako.”

Pero sa huli ay bumitaw pa rin ang mga magulang sa pagkakahawak niya. Bigong napahagulgol si Lea. Pero nabigla siya nang mayamaya ay halos sabay pang lumuhod rin ang mga magulang sa harap niya kasabay ng mahigpit na pagyakap sa kanya.