The Fall of Thorns 2: Austin McClennan novel Chapter 12

“WHAT was I like… before the amnesia?” naitanong ni Maggy sa kalagitnaan ng panonood nila ng sine ni Austin. Comedy ang tema ng palabas pero hindi niya magawang mag-enjoy sa pelikula. Napakarami niyang tanong tungkol sa sarili. Napakarami niyang ipinag-aalala. She didn’t know how to start rebuilding a sense of self-identity.

“Ikaw si Maggy de Lara. You’re twenty-nine years old, and you’re the Chief Operations Manager of YCM or Yalena, Clarice, and Maggy’s Hotel and Resorts,” naalala niyang sinabi ng nagpakilalang Clarice noong nasa ospital pa siya. “We’re the best of friends, Maggy. At nagpunta ka rito sa Pilipinas para—”

“Para magbakasyon,” biglang pagsabad ni Austin.

Kumabog ang dibdib ni Maggy nang makita ang binata. Noong araw na magising siya, noong akala niya ay katapusan na ng mundo dahil wala siya anumang maalala tungkol sa sarili, nakita niya ito. Hindi niya alam kung ano ang nangyari pero naramdaman niyang kakaiba ang lalaki, kakaiba sa mag-asawang Clarice at Alano, kakaiba sa doktor at mga nurses. There was something different with the way Austin looked at her that calmed her. Bukod doon ay sa binata lang tumitibok nang mabilis ang puso niya, isang bagay na sobra niyang ipinagtataka.

“Tagarito ka talaga. But sixteen years ago, you went to Nevada City with Harry, Clarice and Yalena—”

Kumunot ang noo ni Maggy. “Bakit kami pumunta roon? At saan ‘yon? Sino si Yalena? Sino si Harry?”

“Dahan-dahan lang, mahina ang kalaban.” May himig pagbibiro sa boses ni Austin bago ito naupo sa tabi niya sa kama. Hinalikan siya nito sa noo. Sandali siyang natigilan. It felt strangely good to have him this near her much more, to be kissed by him that way.

“Tito ninyo sa father side si Harry. Magkakasabay niya kayong kinupkop nina Yalena at Clarice. At si Yalena, kakambal mo siya. Hindi nga lang siya makakapunta pa rito sa ngayon dahil may kaso pa siyang inaasikaso sa Nevada.” Napahaplos sa batok nito si Austin nang siguro ay mabasa ang piping tanong sa mga mata niya. “And Nevada is in California. Sa ibang bansa `yon, sweetheart. Hindi pa namin nasasabi kay Yalena kung ano ang nangyari sa `yo. Your sister is a lawyer.”

Nang muling kumunot ang noo ni Maggy ay sandaling naisuklay ni Austin ang mga daliri sa buhok nito bago ngumiti. “Lawyers are the practioner of laws. While laws are the orders that we are oblige to follow. They are an organic rule, a constitution or something like that. Kaya hindi pa namin nasasabi sa kanya ay baka ma-distract siya sa hinahawakan niyang kaso. We hope you understand, Maggy. For the meantime, pagtiyagaan mo na muna ang presence namin ni Clarice.”

Tumango-tango si Maggy kahit pa nalilito pa rin. “Nasaan si Uncle Harry? Bukod kay Yalena, wala na ba akong ibang… kapamilya?”

Nagkatinginan sina Austin at Clarice bago sumagot ang binata. “I’m sorry, sweetheart, pero wala na ang Uncle Harry mo. Gano’n din ang mga magulang mo.” Napahugot ito ng malalim na hininga. “Your parents died in a car accident. But you had a happy childhood, Maggy. Naikwento mo ‘yon sa akin noon.” Ngumiti ito. “You lived a wonderful life. Ikaw ang pinakamasayahing taong nakilala ko. You always have this positive disposition. Parati kang may nakahandang ngiti para sa mga taong nakikilala mo.”

Napasinghap si Clarice. Habang si Maggy naman ay pinilit na kumapit sa mga salita ni Austin. “Talaga? How about us? Paano tayo naging magkaibigan?”

“Nagkakilala tayo sa isang restaurant. I approached you first. You were friendly.” Muling nag-iwas ng mga mata si Austin bago ibinalik ang tingin sa kanya pagkaraan ng ilang segundo. “Mahigit kalahating taon na tayong magkaibigan ngayon.”

“Mahigit kalahating taon…” Bumuntong-hininga si Maggy. “Is that short or long enough?”

Tumikhim si Austin. “Mahaba-haba na rin siguro. Because you were able to meet my parents already.”

“Oh. And how was that encounter?” Habang kausap ni Maggy si Austin ay nakaramdam siya ng matinding panghihinayang. Mukhang masasaya at magaganda ang mga alaala nila ni Austin pero nalimutan niya nang lahat iyon. Tuwing sinisikap niyang hagilapin sa isip ang mga iyon ay tumitindi lang ang pangingirot ng kanyang ulo.

“You had… f-fun. You liked my parents. They liked you, too. It was perfect.”

Napayuko si Maggy. “Pasensiya ka na kung nakalimutan ko pati ‘yon. Those are the things I know I should remember.”

Nang hindi makasagot sinuman kina Clarice at Austin ay nag-angat siya ng mukha. Nahuli niya ang pagtalikod ng kaibigan. Puno naman ng hindi niya mapangalanang emosyon ang mga mata ni Austin. Walang sali-salitang niyakap siya ng binata. Bahagya siyang napangiti sa kabila ng para bang pagdagundong ng kanyang dibdib. “We’re this close before?”

“Yes,” halos pabulong na sagot ni Austin. “In fact, we are more than this close.”

“You were amazing, Maggy. You were playful at times. Matulungin ka rin sa kapwa mo,” nahinto sa pagbabalik-tanaw si Maggy nang marinig ang namamaos na sagot na iyon ni Austin. “You believe in God. You believe in all the good things.”