The Trouble With Good Beginnings novel Chapter 11

“PERO MA’AM, wala po talagang nagtatrabaho rito na nagngangalang Aleron Silva. ‘Wag nyo na pong ipilit kundi ay wala akong magagawa kundi ang ipa-assist kayo sa mga kasamahan kong security guards.”

Napaawang ang bibig ni Holly sa pagkabigla. Sa mall kung saan nag-proposed sa kanya si Aleron sila tumuloy ni Cedrick dahil doon ang binanggit noon ni Aleron na lugar kung saan ito nagtatrabaho. Nang matapos umano ang construction niyon ay doon na ito nanatili sa opisina roon para pamahalaan iyon.

Nakakatawang isipin na ni hindi siya nakarating sa sinasabi ng binata na opisina nito. Parang gusto ng sumabog ng ulo ni Holly sa dami ng mga bagay na hindi niya pa pala alam tungkol kay Aleron. Dahil tanging pagmamahal at tiwala niya lang rito ang pinanghawakan niya noon. Hanggang first floor lang sila nakapasok ni Cedrick. Nang magsimula na silang magtanong sa mga gwardya na nag-iikot roon kung saan ang direksyon ng opisina ng namamahala roon ay humigpit na ang mga ito at agad silang sinabihang huwag mag-eskandalo.

Alam ni Holly na takaw-atensyon na ang suot niyang wedding gown pero wala siyang pakialam. She wanted so badly to find all the answers in her questions to at least, be able to save her sanity. “Pero imposible iyon. Dito siya nagtatrabaho. Saka hindi nyo na ba ako natatandaan? Dito siya sa mall na ito nag-proposed sa akin more than two months ago. Sa second floor pa nga ‘yon, malapit sa fountain roon.”

“May problema ba rito?”

Agad na lumipad ang mga mata ni Holly sa bagong dating na babae. Nakasuot ito ng kulay kremang pantalon at amerikana pero iyong pang-babae ang estilo at tabas.

“I am the general manager in this shopping mall, ma’am. What can I do for you?”

“I’m looking for a man named Aleron Silva. Ang sabi niya ay dito siya nagtatrabaho at siya ang namamahala sa lugar na ito.” Desperadang inabot ni Holly ang mga kamay ng bagong dating. “Tulungan mo ako, nakikiusap ako sa ’yo. Kailangan ko lang talaga siyang makausap.”

Nagsalubong ang mga kilay ng babae. “Pero tama ang sinasabi ng mga gwardya, ma’am. Wala po talagang nagtatrabaho rito na Aleron Silva. Ang pagkakaalam ko ay mayroong Aleron pero Aleron Williams po iyon. Siya ang nagmamay-ari ng lahat ng WSM o Williams Shopping Malls.”

Williams. Narinig niya na naman ang apelyidong iyon. Athan Williams. Aleron Williams. Lalo lang naguluhan si Holly. “By chance, meron ka bang kilala na Athan Williams?” Narinig niya ang pagsinghap ng katabi niyang si Cedrick pero hindi niya ito pinansin.

“I’m sorry, ma’am. Pero wala po akong alam sa bagay na ‘yon.”

Hindi na nakapagsalita pa si Holly. Kusa na siyang lumabas ng mall. Nakasunod pa rin sa kanya si Cedrick.

“What do you know about Athan Williams, Holly?”

Parang mababaliw na nasabunutan niya ang sarili. “Hindi ko siya kilala. Ang alam ko lang ay may koneksyon siya sa lahat ng ito. Tumawag sa akin si Aleron kanina. He asked about Athan Williams. Hindi niya na rin ako pinapapunta pa ng simbahan. Ang sabi niya lang, amanos na daw kami.”

“What?”

Napatingin si Holly kay Cedrick nang mabakas ang pagkabigla sa boses nito. Kapuna-puna rin ang tensyon sa anyo nito. “Kilala mo ba ‘yong Athan na ‘yon?”

“This Aleron that you are talking about, may nabanggit ba siya sa ’yo kung may kapatid siya?” Sa halip ay ganting-tanong ni Cedrick.

“He told me he had a brother. Pero namatay na daw ang kapatid niya.” Napapagod nang wika ni Holly. Noon niya lang na-realized na ni hindi niya pa pala alam ang pangalan ng kapatid na iyon ni Aleron. “Some girl broke his brother’s heart. He committed suicide.”

Tuluyan ng nawalan ng kulay ang mukha ni Cedrick. Nagdududang nilapitan niya ang binata. “So, kilala mo nga siya? Anong alam mo?”

“K-kung tama ako, si Aleron na lalaking pakakasalan mo at ang Aleron na may-ari ng mall na ito ay iisa. Kapatid niya si Athan. And Athan was…” Nagtagis ang mga bagang ni Cedrick. “He was Hailey’s ex-boy friend. And you said Athan died. Then if I’m right, this all comes down to Aleron’s revenge. He must have thought Hailey was you. Or maybe he used you to get through Hailey.” Nalilito na ring wika nito. “I… I really don’t know. But God… how is this happening?”

Sa ikalawang pagkakataon sa umagang iyon, pakiramdam ni Holly ay pinasabugan siya ng bomba. Nasabunutan niya ang sarili. Ilang segundong nakatulala lang siya sa gulat pa ring anyo ni Cedrick bago lumagpas sa binata ang mga mata niya. Noon lang tumalab sa kanya ang nakikita niyang reaksyon ng mga tao sa paligid niya pati na sa mga mukha ng mga gwardyang sumunod pala sa kanila ni Cedrick hanggang sa labas ng mall. Bakas ang awa sa mga mata ng mga ito habang puno naman ng pang-uusisa ang mga mata ng ilan.

Pilit na tinakpan ni Holly ang mukha. Tinalikuran niya si Cedrick. Nagtatakbo siya palayo. Hindi niya alam kung saan eksakto siya pupunta. Ang gusto niya lang ay tumakas pansamantala, tumakas sa sakit, sa kahihiyan, sa sariling katauhan. Dere-deretso siya sa kalsada. Naririnig niya ang pagtawag ni Cedrick pero hindi na siya huminto.

“Holly, watch out!”

Nagsimula nang manlabo ang mga mata ni Holly dahil sa pagluha. Damn tears. Ayaw niya nang makaramdam pa. At para bang pinagbigyan naman siya ng langit. Alam niyang may tumamang solidong bagay sa kanyang binti na siyang dahilan kung bakit paupo siyang bumagsak sa sementadong daanan. Pero sandali lang ang naging pagkalat ng sakit. Unti-unti nang namanhid ang buong katawan niya hanggang sa tuluyan na siyang walang maramdaman.

Sa kauna-unahang pagkakataon sa araw na iyon ay gumuhit ang ngiti sa mga labi niya. Sana ganito na lang parati. Naisaloob niya bago niya ipinikit ang mga mata.

MULING tumulo ang masaganang mga luha ni Hailey nang makapasok sa hospital room ng kakambal. Ngayon na lang niya ito nakita makalipas ang ilang buwan at hindi niya lubos akalaing sa ganoong sitwasyon niya pa ito maaabutan.

Sa hindi na mabilang na pagkakataon ay nakadama si Hailey ng matinding panliliit. Kung tutuusin ay wala siyang karapatang pumasok sa kwarto na iyon matapos ng mga nangyari. Pero hindi niya mapigilan ang sarili. Kailangang marinig ni Holly ang paghingi niya ng tawad kahit na alam niyang hindi iyon sasapat para mabawasan ang nararamdaman nito.

Bawat paghakbang ni Hailey palapit sa kama ng kapatid ay lalo siyang pinanghihinaan ng loob. Gising si Holly. Nakasandal ito sa headboard ng kama nito pero para bang wala itong nakikita nang mga sandaling iyon. Nananatiling blangko ang mga mata nito habang nakatitig sa kawalan.

Ayon kay Cedrick na nakausap niya sa telepono ay mag-iisang linggo ng ganoon si Holly, tulala ito at hindi nagsasalita. Dala daw iyon ng depresyon dahil sa magkakasunod na dagok na sinapit nito. Holly, in her own means, was shutting everyone away. Kahit na ano raw pagkausap rito ay wala itong reaksyon at si Hailey lahat ang may kagagawan niyon.

Tiningnan niya ang ina. Gaya ng dati ay puno ng pang-unawa ang mga mata nito. Lalong napaluha si Hailey ng puno ng pagsuyong ngumiti ito sa kanya kasabay ng paglahad nito ng isang palad nito na para bang pinapalapit siya rito. Her mother’s smile was as sweet as she remembered.

“What happened, Hailey? Tell me, sweetheart.”

Dahan-dahang tumayo si Hailey mula sa kama. Simpleng tanong lang iyon pero ibinalik niyon lahat ng magaganda at mapapait na mga pinagdaanan niya sa nakalipas na mga bwan. “I’m so sorry, mommy and daddy.”

“Hindi ‘yan ang sagot sa tanong ng mommy mo, Hailey.” Madilim pa rin ang anyong wika ni Alfar.

Napalunok si Hailey. Inalis niya ang suot na sumbrero. Narinig niya ang pagsinghap ng mga magulang. Bumitaw ang ina sa pagkakakapit sa braso ng asawa. Maang na lumapit ito sa kanya.

“Hailey?”

“Eight months ago, I started the chemotherapy, the reason why I lost my hair. Kung ano-anong treatment ang sinubukan ko sa Los Angeles. Doon ako nagpunta pagkatapos kong malaman ang sakit ko. I flew away, I was desperate to do that. Dahil natakot akong maging pasakit pa sa inyo. Alam ko namang pagod na kayo sa mga sakit ng ulong ibinibigay ko.” Napayuko si Hailey. “Sinubukan ko naman pong gumaling. But the treatments aren’t working anymore. I’m sorry, mommy.” Muling nabasag ang boses niya. “I have metastatic brain cancer.”

“N-no.”

Natigilan si Hailey nang marinig ang pamilyar na boses na iyon.

“N-no. It can’t be. N-no. No.”

Agad na nilingon niya ang kinaroroonan ng kakambal. Nahuli niya itong gulat na nakatitig sa kanya. Nananakbong binalikan niya ito at buong higpit na niyakap. “Holly, thank God! Bumalik ka na. I’m so sorry, Holly.” Naipikit niya ang mga mata nang maramdaman ang pagganti nito ng yakap sa kanya.

Ilang sandali pa ay naramdaman ni Hailey ang pagyakap rin ng mga magulang sa kanila ng kakambal. Ilang minuto silang nanatiling ganoon. And she appreciated that so much. Ang akala niya ay hindi na mangyayari pa iyon. Walang nagsalita sa kanila. Puro mga iyak lang nila ang bumalot sa buong kwarto.

Ilang ulit niya na bang iniwan noon ang kanyang pamilya para lang sa pansariling dahilan? Hindi niya na mabilang. But at the end of the day, ang pamilya niya na lang ang siyang mayroon sa kanya. At masaya siya. Dahil sa simula at huling bahagi ng buhay niya, ang pamilya niya ang siyang nakasama niya.

Nang yakapin siya ng kapatid at mga magulang, pakiramdam niya ay niyakap na rin siya ng Diyos. It was the warmest embrace she had ever received. Salamat po, Panginoon ko, sa pagkakataong ito.